Ελύτης

Τὸ Φωτόδεντρο καὶ ἡ δέκατη τέταρτη Ὀμορφιά
Μ΄ ένα τίποτα έζησαΜονάχα οι λέξεις δε μου αρκούσανεΣ΄ ενός περάσματος αέραξεγνέθοντας απόκοσμη φωνή τ΄ αυτιά μουφχιάφχιού φχιούεσκαρφίστηκα τα μύρια όσαΤι γυαλόπετρες φούχτεςτι καλάθια φρέσκες μέλισσες και σταμνιά φουσκωτά όπουάκουγες ββββ να σου βροντάει ο αιχμάλωτος αέρας.
Κάτι Κάτι δαιμονικό μα που να πιάνεται σαν σε δίχτυ στο σχήμα του ΑρχαγγέλουΠαραλαλούσα κι έτρεχαΈφτασα κι αποτύπωνα τα κύματα στην ακοή απ΄ τη γλώσσα
-Ε καβάκια μαύρα, φώναζα, κι εσείς γαλάζια δέντρα τι ξέρετε από μένα;-Θόη θόη θμος - Ε; Τι; - Αρίηω ηθύμως θμος - Δεν άκουσα τι πράγμα; - Θμος θμος άδυσος
Ώσπου τέλος ένιωσακι ας πα΄ να μ΄ έλεγαν τρελόπως από ΄να τίποτα γίνεται ο Παράδεισος.